एक घटना Debt ਇਕ ਘਟਨਾ

एक घटना 

मौत मेरी, एक बात पुरानी  ... 

कई बार मै उठती हूँ ... सोचती हूँ 

चल के... फूल प्रवाह आऊँ मैं 

लाश का कर्ज़ा उतार आऊँ मैं 

हर घटना समझा सकती हूँ 
एक चेतना समझा नहीं सकती 
लाश को होती भूख लाश की 
बाँझ ना होती कोख़ लाश की 

हारे ! कोख़ लाश की हारे 
मुई कोख़ को ममता मारे 
लाश का कर्ज़ा उतार सकती हूँ 
कोख़ का कर्ज़ा कौन उतारे !

कभी कभी मैं उठती हूँ ... सोचती हूँ  
कोख़ की लाल बही को फाड़ूं 
अपना दस्तख़त आप छुपाऊँ 
इस कर्ज़े से मुकर जाऊँ 

उठ कर ... पैर देहलीज़ पर रखती 
कोख़ की चोरी मारे मुझको 
मेरी लाश की छाती से 
चुअन पड़े एक बूँद दूध की 

सरदल अपनी जगह से हिलती  
उसकी जगह पर पाँव खड़े है 
आसुँओं को कोई तैर सकता है 
दूध की बूँद पार नहीं होती  

मौत मेरी, एक बात पुरानी  ... 

Debt

My death is stale news

          known to all...

So often I get up thinking:

          let me finish my last rites

          let me pay off the debt 

          to my dead body

I can explain all 

          but this thought:

          a corpse hungers for another corpse

          for its womb is not barren

The womb is smitten 

          by the love for a child;

          though I can pay the debt of my body

          how do I pay the debt of its womb!

Sometimes I get up thinking:

          I should steal 

          the red ledger of my womb

          to hide its signature 

          and deny this debt

I step through the doorway

          but my womb 

          betrays my theft
          a drop of milk 

          drips from my breast

The door shakes above my head
          yet my feet hold firm 

          in its stead

          I can swim through 

          the tears of grief

          but I can not get past 

          a drop of milk

My death is stale news

          known to all...

ਇਕ ਘਟਨਾ 

ਮੌਤ ਮੇਰੀ, ਇਕ ਗੱਲ ਚਰੋਕੀ  ....
ਕਈ ਵਾਰ ਮੈਂ ਉੱਠਾਂ  ... ਸੋਚਾਂ  ...
ਚੱਲਾਂ  ...ਫੁੱਲ ਪ੍ਰਵਾਹ ਆਂਵਾਂ ਮੈਂ 
ਲਾਸ਼ ਦਾ ਕਰਜ਼ਾ ਲਾਹ ਆਵਾਂ ਮੈਂ

ਹਰ ਘਟਨਾ ਸਮਝਾ ਸਕਦੀ ਹਾਂ 
ਇਕ ਚੇਤਨਾ ਸਮਝਾ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ 
ਲਾਸ਼ ਨੂੰ ਹੁੰਦੀ ਭੁਖ ਲਾਸ਼ ਦੀ 
ਬਾਂਝ ਨਾ ਹੋਵੇ ਕੁੱਖ ਲਾਸ਼ ਦੀ 

ਹਾਰੇ, ਕੁੱਖ ਲਾਸ਼ ਦੀ ਹਾਰੇ 
ਮੋਈ ਕੁੱਖ ਨੂੰ ਮਮਤਾ ਮਾਰੇ 
ਲਾਸ਼ ਦਾ ਕਰਜ਼ਾ ਲਾਹ ਸਕਦੀ ਹਾਂ 
ਕੁੱਖ ਦਾ ਕਰਜ਼ਾ ਕੌਣ ਉਤਾਰੇ !

ਕਦੇ ਕਦੇ ਮੈਂ ਉੱਠਾਂ  ... ਸੋਚਾਂ ...
ਕੁੱਖ ਦੀ ਲਾਲ ਵਹੀ ਨੂੰ ਪਾੜਾਂ 
ਆਪਣਾ ਦਸਖ਼ਤ ਆਪ ਛੁਪਾਵਾਂ 
ਇਸ ਕਰਜ਼ੇ ਤੋਂ ਮੁੱਕਰ ਜਾਵਾਂ 

ਉਠਦੀ  ... ਪੈਰ ਦਹਿਲੀਜ਼ੇ ਰੱਖਦੀ,
ਕੁੱਖ ਦੀ ਚੋਰੀ ਮਾਰੇ ਮੈਨੂੰ 
ਲਾਸ਼ ਮੇਰੀ ਦੀ ਛਾਤੀ ਵਿੰਚੋ 
ਸਿੰਮ ਪਵੇ ਇਕ ਬੂੰਦ ਦੁੱਧ ਦੀ

ਸਰਦਲ ਆਪਣੀ ਥਾਂ ਤੋਂ ਹਿੱਲੇ 
ਉਸ ਦੀ ਥਾਂਵੇ ਪੈਰ ਖਲੋਵੇ ,
ਹੰਜੂਆਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਤਰ ਸਕਦਾ ਏ 
ਦੁੱਧ ਦੀ ਬੂੰਦ ਪਾਰ ਨਾ ਹੋਵੇ। 

ਮੌਤ ਮੇਰੀ, ਇਕ ਗੱਲ ਚਰੋਕੀ  ...