ओ मेरे दोस्त ....O My Friend.... ਓ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ ...

ओ मेरे दोस्त  ... 

ओ मेरे दोस्त, मेरे अजनबी 

एक बार अचानक तू आया 

तो वक़्त सचमुच हैरान मेरे कमरे में खड़ा रह गया 

शाम का सूरज उतरते उतरते ठहर गया 

और घड़ी भर उसने डूबने की किस्मत भुला दी 

फिर अज़ल के नियम ने एक दुहाई दी 

वक़्त ने - बीते ठहरे क्षणों को देखा 

और घबरा कर खिड़की से छलाँग मार दी 

वह बीते ठहरे क्षणों की घटना 

अब तुम्हें भी बड़ी अचरज लगती है 

और अब मुझे भी बड़ी अचरज लगती है 

और शायद वक़्त को भी फिर वह गलती गवारा नहीं 

अब सूरज रोज़ वक़्त पर डूब जाता है 

और अँधेरा रोज़ मेरी छाती में चुब जाता है 

पर बीते ठहरे क्षणों का एक सच है 

अब तू और मैं इसे समझना चाहें यां नहीं 

यह अलग बात है 

पर उस दिन वक़्त ने जब खिड़की से छलाँग मारी थी 

और उसके घुटनों से जो खून बहा था 

वह खून  

मेरी खिड़की के नीचे अभी भी जमा हुआ है 

O My Friend

O my friend, my stranger
          once when you came 
          unannounced 
          the Time stood still 
          stunned in my room

The evening sun 

          sinking slowly
          paused for a moment

          and postponed its fate

The gods 

          said a silent prayer 
          and Time stared 
          at the frozen moments
          and jumped in panic
          out my window

The incident 

          of the frozen moments
          now seems strange to me
          now seems strange to you
          and perhaps Time shall not
          repeat its mistake too

Now the sun sets dutifully
          and the dark stabs my heart 
          everyday
          but there is a truth
          of the frozen moments
          whether you or I acknowledge it 
          is another matter

That day
          when Time jumped out my window
          and bled its knees on the ground  
          that blood dried there
          and is still around 

ਓ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ ...

ਓ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ ! ਮੇਰੇ ਅਜਨਬੀ  !
ਇਕ ਵਾਰ ਅਚਾਨਕ ਤੂੰ ਆਇਆ ! --
ਤਾਂ ਵਕ਼ਤ ਅਸਲੋਂ ਹੈਰਾਨ ਮੇਰੇ ਕਮਰੇ 'ਚ ਖਲੋਤਾ ਰਹਿ ਗਿਆ ...

ਤਰਕਾਲਾਂ ਦਾ ਸੂਰਜ ਲਹਿਣ ਵਾਲਾ ਸੀ ਪਰ ਲਹਿ ਨਾ ਸਕਿਆ
ਤੇ ਘੜੀ ਕੁ ਉਸਨੇ ਡੁੱਬਣ ਦੀ ਕਿਸਮਤ ਵਿਸਾਰ ਦਿੱਤੀ
ਫਿਰ ਅਜ਼ਲਾਂ ਦੇ ਨੇਮ ਨੇਂ ਇਕ ਦੁਹਾਈ ਦਿੱਤੀ  ...
ਵਕ਼ਤ ਨੇ - ਬੀਤੇ ਖਲੋਤੇ ਛਿਣਾਂ ਨੂੰ ਤੱਕਿਆ
   ਤੇ ਘਾਬਰ ਕੇ ਬਾਰੀ 'ਚੋਂ ਛਾਲ ਦਿੱਤੀ   ....

ਉਹ ਬੀਤੇ ਖਲੋਤੇ ਛਿਣਾਂ ਦੀ ਘਟਨਾ  ---
ਹੁਣ ਤੈਨੂੰ ਵੀ ਬੜੀ ਅਸਚਰਜ ਲੱਗਦੀ ਹੈ
ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਬੜੀ ਅਸਚਰਜ ਲੱਗਦੀ ਹੈ
ਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਵਕ਼ਤ ਨੂੰ ਵੀ ਫੇਰ ਉਹ ਗ਼ਲਤੀ ਗਵਾਰਾ ਨਹੀਂ   ....

ਹੁਣ ਸੂਰਜ ਰੋਜ਼ ਵੇਲੇ ਸਿਰ ਡੁੱਬ ਜਾਂਦਾ ਹੈ
ਤੇ ਹਨੇਰਾ ਰੋਜ਼ ਮੇਰੀ ਛਾਤੀ ਵਿਚ ਖੁੱਬ ਜਾਂਦਾ ਹੈ
ਪਰ ਬੀਤੇ ਖਲੋਤੇ ਛਿਣਾਂ ਦਾ ਇਕ ਸੱਚ ਹੈ  ---
ਹੁਣ ਤੂੰ ਤੇ ਮੈਂ ਉਹਨੂੰ ਮੰਨਣਾ ਚਾਹੀਏ ਜਾਂ ਨਾ
     ਇਹ ਵੱਖਰੀ ਗੱਲ ਹੈ   ....

ਪਰ ਉਸ ਦਿਨ ਵਕ਼ਤ ਨੇ ਜਦ ਬਾਰੀ 'ਚੋਂ ਛਾਲ਼ ਮਾਰੀ ਸੀ
ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਗੋਡਿਆਂ ਵਿਚੋਂ ਜੋ ਲਹੂ ਸਿਮਿੰਆਂ ਸੀ

ਉਹ ਲਹੂ   ---

ਮੇਰੀ ਬਾਰੀ ਦੇ ਥੱਲੇ ਅਜੇ ਵੀ ਜਾਮਿਆ ਹੋਇਐ   .....


From: Cheternama  चैतरनामा  ਚੇਤੇਰਨਾਮਾ